Dag 1:
Op woensdagochtend viel er motregen, net toen ik mijn ligfiets uit
de schuur had gehaald. De weersvoorspellingen waren niet al te slecht, toch had
ik gisteren wel getwijfeld over mijn fietstrip door Duitsland. Ik besloot de
gok te wagen, ook omdat 50% kans op neerslag te verwaarlozen viel.
Tijdens de overtocht met het pontje over de IJssel was het nog grijs en
spetterde het vies tegen mijn ogen, pas een half uur later, bij de buurtschap
Greffelkamp zag ik de lichtblauwe strook lucht naderen.
Na de boerderijen van de Greffelkamp was het niet al te ver naar
de Achterhoek. Tenminste, over een kwartiertje zou de A18 in zicht komen. De
eindeloze weilanden en grote boerderijen geven deze streek altijd een rustige
indruk. Toch trapte ik eerder te vroeg dan te laat de snelweg over. Het zou de
laatste zijn voor ik de landsgrens de volgende dag binnen zou rijden. Na lang
bestuderen op de fietskaart wist ik dat direct linksaf slaan langs de snelweg
een goede route was. Anders dan het fietsroutenummer aangaf rechtdoor te gaan.
Bij de slagbomen van het grote recreatieterrein hield ik even pauze. Een
kwartier later reed ik Braamt in waar ik de weg kwijtraakte door het ontbreken
van zinvolle fietsbordjes. Thuis was de route naar Braamt vrij lastig geweest
uit te zoeken, hoewel ik de straatnamen wel had genoteerd op mijn
spiekpapiertje.
In Etten besloot ik de lokale weg naar Ulft te volgen
om niet onnodig te verdwalen. Dat ik bij Ulft een onbekend
museumterrein betrad over een ophaalbrug was nieuw. Bij de hoofdingang van het
museumgebouw stonden de regels opgeschreven van wie er wel en wie er niet naar
binnen mocht. Ik was een bezoeker en moest dus volgens de regels buiten
blijven. Ik baalde niet, want tijd winnen had ik niet in mijn fietsschema
gezet. Mijn einddoel was de grote plaats Aalten, dat ik kende van een
oorlogsmuseum en waar het bedrijf VRIJZIJN zijn kantoor had. De weggetjes om er
te geraken waren verrassend en beslist niet vervelend.
Al zigzaggend en de fietsroutenummers volgend kwam ik nog langs
twee rustpunten die stonden aangegeven met het bekende RUST-bord op de
lantaarnpaal. De koffie op het grote terras bij de oude man in de achtertuin
smaakte lauw en was het niet waard voor die 2,00 EURO. Ik verwachtte nog voor
zes uur in het grote dorp te geraken en een eetcafeetje of snackbar te vinden
in het centrum. Rond 18.30 uur reed ik met mijn buik volgegeten verdwaald rond
in het dorp op zoek naar de Koopmansstraat. De straatview van Google Maps gaf
duidelijk de straatnamen aan, alleen in het terrein was het net iets anders.
Vragen naar de straatnaam leverde wel resultaat op en tien minuten later was ik
al voorbij dan de Koopmansstraat, de doodlopende Smitskamp met het koophuis
waar ik een overnachting had geboekt.
Dag 2:
Met een bezoek aan de plaatselijke bakker wist ik dat mijn lunch
geregeld was. Als je weer een hele dag op de ligfiets naar je einddoel trapt is
de lunch heel belangrijk. Na drie kilometer bereikte ik de Bundesrepubliek
Deutschland. Het grenskantoortje was niet afgebroken en het tankstation zou nog
net bij Duitsland kunnen horen. Na het buurtschap Hemden haatte ik de
doorgaande weg, wat na twee kilometer veranderde. En toen begonnen de
verrassende asfaltweggetjes voor fietsers. Mijn voorkeur om in Duitsland deze
weggetjes te volgen beviel mij wel. Het is nog niet echt ontdekt door het
massatoerisme.
Mijn plan was om via Holtwick en Lowick naar het zuiden te
trappen, maar de fietswegwijzers gaven anders aan. Om de plaats Holtwick rechts
voorbij te rijden en voor Bocholt linksaf te slaan had ik niet verwacht. Gek
genoeg ging het hard regen toen ik Bocholt bereikte vis een lange laan.
Bij het uitrijden van Bocholt werd het weer droog en zou ik gaan
ervaren wat ik niet had verwacht. Een onverwachte oversteek over de snelweg en
het besluit om niet naar het zuidelijke Dingden te rijden had wel gevolgen voor
mijn fietsroute. Ik zou eerder mijn einddoel Rees bereiken, bij het plaatsje
Werth zou de bocht volgen naar het zuidoosten.
Voor Rees stond 21 kilometer aangegeven wat voor mijn gevoel nog
best een eindje was. Het grote meer voor Werth riep de gedachte op om langs een
verlaten waterplas in niemandsland te komen. Het fietspad erom heen was korter
dan ik had gedacht. Het was te wisselvallig om hier te gaan baden, het mocht
ook niet, daarvoor was deze waterplas niet geschikt. Of je er ook met je
zeilboot kon varen kon ik niet zeggen.
In Werth had ik weinig keus dan richting Emmerich am Rhein te
rijden, want om direct naar Rees te fietsen was niet handig, zo aan het begin
van de middag. Onderweg besloot ik af te slaan richting Millingen en Mechelen
als omrijroute op mijn fietskaart. Pas later dan ik had verwacht en al trappend
over de snelwegbrug bereikte ik Millingen. En warempel, daar hadden ze het
knooppuntennetwerk voor fietsers ingevoerd. Een overzichtelijke fietskaart op
een bord gaf aan dat ik naar punt 80 moest fietsen om de rustplaats te
bereiken. Zowel boven de rivier de Rhein als eronder kon je trappen op dit
knooppuntennetwerk, wat niet mijn plan was.
Ik ben voordat ik Rees bereikte toch nog eenmaal verdwaald. Als je
naar een plaats wil rijden kun je de asfaltwegen nemen, maar ook de kleine
paadjes. In Duitsland zijn de paadjes afwisselend en soms moet je goed zoeken
om als fietser het juiste paadje te vinden. De mogelijke richting die ik had
gekozen was bijna navraag aan een voorbijganger niet eens zo verkeerd. Voor
fietsers zelfs heel goed. Linksom en rechtsom, over de spoorlijn en de
doorgaande weg over steken was het advies en vervolgens rechtsaf naar Rees. Dat
de grote weg oversteken gevaarlijk was wist ik niet en was meer een gok dat er
geen auto aankwam, dan het echt te weten.
Voor mijn gevoel kwam Rees en de Rhein-rivier later in zicht dan
de kilometers die op de wegwijzer stonden. Het avondeten op het ruime terras
bij de rivier vond ik wel prettig, dat de WIFI het niet al te goed deed, wat
minder. De Gronicher Kircheweg was na vragen alleen maar rechtdoor en (helaas)
alweer een drukke weg oversteken. Maar voor nu was Wouter, een oude
man met een kleine baard, mijn gastheer voor de overnachting bij hem. Op de
bovenverdieping was het ruim en schoon en de WIFICODE stond duidelijk
aangegeven op de kast in de tussengang. Na de grote fles bier zou ik zeker snel
in slaap vallen was mijn gedachte.
Dag 3:
Deze ochtend zag ik op het Tagesschau op de Duitse tv dat het nog
wel redelijk zou zijn op mijn tocht terug naar Rheden. Van een beetje regen was
ik niet vies van evenals het lange stuk waarlangs ik de Rhein zou volgen naar
Millingen aan de Rijn. Het lef om over het smalle brugpad bij Rees de rivier
over te steken had ik niet. De oplossing lag kilometers verder bij het
veerpontje dat mij naar Grieth, aan de overzijde, zou varen.
Een half uur later reed ik het plaatsje binnen waar je weer kon
rijden op de bekende fietsnummer op wegwijzers. De saaie weg naar de brug bij
Emmerich am Rhein nam ik voor lief, alleen de omweg niet. Om het plaatsje
Kellen door te rijden naar Griethausen had ik niet verwacht, maar ik had wel
het geloof weer bij de rivier uit te komen. De schitterende afscheidingsmuur
met authentieke loopbrug lagen net buiten Griethausen. Via Düffelwaard en
Keeken bereikte ik via een omweg Nederland, dat raar stond aangegeven.
Om eerst linksaf een asfaltweggetje te volgen snapte ik wel,
alleen of ik ergens naar rechts moet stond er niet. Misschien was er nooit iets
aan gedaan, omdat de afslag naar rechts nog in Duitsland lag. De LAW-route ging
wel rechtdoor en bij gebrek aan verdere aanwijzingen volgde ik dit pad. De
bekende vierkante 60-borden als je Nederland bereikt ontbraken ook hier niet.
De natuurlijke grens scheidde zich door de zandweg waarover ik reed. De oude
boerderij met Duits spreekwoord lag nog net niet in Nederland. Rechtsaf slaan
was nu wel de handigste oplossing om terug te rijden de Rijn-rivier. Ik heb de
veerpont naar Pannerden niet bereikt evenals de rivier route naar Rheden. Mijn
ligfiets heeft het ongelukje met een auto wel overleefd, alleen de schade was
wel genoeg om gerepareerd te worden. In de achtertuin van een bewoner de
ligfiets later wel opgehaald worden door
een servicedienst.